આજે આધુનિકતાની આંધળી દોડમાં સમાજમાં લગ્નમાં મોડું કરવાનું ચલણ વધ્યું છે. જો હજુ પણ મા-બાપ, છોકરા-છોકરીઓ જાગે નહીં તો પરિણામ અને સંજોગો ભયંકર આવી શકે છે. આપણા સમાજે સજાગ અને જાગૃત રહેવાની જરૂર છે. મહેશ્વરી સમાજમાં છોકરા-છોકરીઓના લગ્નમાં વિલંબ માટે જવાબદાર કોણ, તેમના માતા-પિતા કે તે પોતે?
ઉમેદ મહિલા મંડળ સુરતના સ્થાપક પ્રમુખ અનિતા વિજય રાઠીએ યુવક-યુવતીઓની લગ્નની ઉંમર અંગે પોતાના વિચારો રજૂ કર્યા હતા. તેણે કહ્યું કે આજકાલ માતા-પિતા 27, 28 વર્ષની ઉંમર પછી સંબંધને જોવાનું શરૂ કરે છે. તે પહેલા માત્ર આ વસ્તુઓ થાય છે, છોકરી હજુ ભણે છે, તેનું ભવિષ્ય ઘડવાનું છે. હકીકતમાં તેઓ મોડા લગ્ન કરીને પોતાનું ભવિષ્ય બગાડી રહ્યા નથી.
જ્યારે તેઓ જોવાનું શરૂ કરે છે, ત્યારે તેમને ખ્યાલ પણ નથી આવતો કે 2-3 વર્ષ કેવી રીતે પસાર થઈ જાય છે. પહેલા તો ઘણી બધી ગડમથલ થવાનું કારણ એ છે કે મારી દીકરી કે દીકરો બહુ ભણેલો છે. તેમના જીવનસાથી સમાન અથવા વધુ શિક્ષિત હોવા જોઈએ. છોકરીના માતા-પિતા જે ઘરની સ્થિતિ, પૈસા, કાર, બંગલો, નોકર વગેરેને જન્મ આપવા માંગે છે તે જોઈને જ આગળ વધે છે. તેમના ઘરમાં કંઈ હોય કે ન હોય, તેમને અમીર છોકરો જોઈએ છે. જો બધું બરાબર ચાલે તો મેગેઝિન મેચિંગ પર વાતચીત અટકી જાય છે. ક્યાંક ગુણો જોવા મળતા નથી અને ક્યાંક સારો દેખાવ જોવા મળતો નથી. બસ આ ગોળ બનાવવાની પ્રક્રિયામાં, ગોળ બનાવવાનો સમય પસાર થઈ જાય છે.
તેમણે કહ્યું કે આજકાલ આપણા સમાજમાં 30, 32 વર્ષની ઘણી છોકરીઓ છે જેઓ હજુ પણ લગ્નમાં પોતાની પસંદગી શોધી રહી છે. છોકરીઓ પાસે વધુ સમય હોવાને કારણે તેમણે ઘણી ડિગ્રીઓ મેળવી છે. તે જ સમયે, જે છોકરાઓ કૌટુંબિક વ્યવસાય સંભાળવા માંગે છે તેઓ વધુ ડિગ્રી મેળવી શકતા નથી કારણ કે તેઓ વ્યવસાયમાં વહેલા જોડાય છે. પરિપક્વ છોકરીઓ ઝડપથી એડજસ્ટ થતી નથી, તેમને બધું જ પોતાની શરતો પર કરવું પડે છે. જેના પરિણામે ઘરેલું ઝઘડો શરૂ થાય છે. આ કારણોસર છૂટાછેડાની સમસ્યા દિવસેને દિવસે વધી રહી છે. કોઈપણ રીતે, 30 પછી લગ્નને બદલે વધુ સમાધાન થાય છે. એક વાર છોકરી ભણવાનું કે ઘરથી દૂર કામ કરવાનું શરૂ કરે છે, તે જ રીતે તેને ફ્રી રહેવાની આદત પડી જાય છે. ઘર જેલ જેવું લાગે છે. તે વિક્ષેપને બિલકુલ સહન કરતી નથી. અને આપણે બધા આ દિવસોમાં પરિણામો જોઈ રહ્યા છીએ. આપણે હવે જાગવાની, વિચારવાની અને સમજવાની જરૂર છે.
અનિતા રાઠીના જણાવ્યા અનુસાર, પહેલા માતા-પિતા 20-21 વર્ષની ઉંમરે લગ્નની શોધ શરૂ કરી દેતા હતા. 22,23 આવતા સુધીમાં તેઓ લગ્ન કરી લેશે. એવું કહેવાય છે કે કાચા વાસણને તેના બીબામાં ભેળવી દેવામાં આવે છે, છોકરીઓ માટે પણ એવું જ હતું. તે નાની ઉંમરે જે રીતે તેણીને ઢાળવામાં આવી હતી, તે પરિવાર પ્રમાણે તે ઘડવામાં આવી હતી. આ દિવસોમાં, બીજી એક બાબત જોવા મળે છે કે છોકરો એક વર્કિંગ પ્રોફેશનલ હોવો જોઈએ જેથી તે ઘર અને પરિવારથી દૂર છોકરા સાથે એકલા અને સ્વતંત્ર રીતે રહી શકે. તેમના પર પારિવારિક પ્રતિબંધો ન હોવા જોઈએ.
આજકાલ, તેના માતા-પિતા પણ વિચારે છે કે તેમની પુત્રીને સંપૂર્ણ સ્વતંત્રતા સાથે જીવવું જોઈએ. જો આ બધું ચાલુ રહેશે તો તે દિવસ દૂર નથી જ્યારે અપરિણીત છોકરા-છોકરીઓની સંખ્યા વધતી જશે. હજુ પણ સમય છે આપણે સજાગ અને સજાગ રહીએ. જેથી બાળકોના લગ્ન સમયસર પૂર્ણ થઈ શકે.